بررسی برخی پارامترهای فیزیولوژیک و ترکیبات آلی جهت شناسایی ژنوتیپ‌های مقاوم و حساس به شوری در چغندرقند

در این‌ بررسی‌ تعداد سه ژنوتیپ که از بین 20 ژنوتیپ چغندرقند و بر اساس برخی از پارامترهای زراعی و فیزیولوژیکی مقایسه و به صورت مقاوم، نیمه مقاوم و حساس انتخاب شده بودند، به منظور بررسی ارتباط شاخص‌های فیزیولوژیکی و ترکیبات آلی با یکدیگر و تعین بهترین روش جهت شناسایی منابع مقاوم و حساس در دو محیط آزمایشگاه و مزرعه مورد ارزیابی قرارگرفتند. در مطالعه درصد جوانه زدن ابتدا بذور در فشارهای اسمزی مختلف به وسیله محلول مانیتول کشت شده و از نظر درصد پایداری طول ریشه‌چه و درصد پایداری جوانه‌زنی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در دو تکرار مورد مقایسه قرار گرفتند و به مقاوم، نیمه‌مقاوم و حساس تقسیم‌ بندی شدند. در این دسته‌ بندی ارقام مقاوم دارای درصد پایداری و طول ریشه‌چه و جوانه‌زنی بیشتر نسبت به ارقام نیمه‌مقاوم و حساس بودند. همین منابع درمزرعه نیز تحت تأثیر تنش شوری خاک قرار گرفتند. در مقایسه رگه‌های نتاج از نظر سنتز پرولین، پروتئین‌های محلول برگ، مقاومت غشاء سیتوپلاسمی و میزان آب نسبی برگ مشخص گردید رگه مقاوم دارای پایداری غشاء سیتوپلاسمی و محتوی آب نسبی بیشتری نسبت به سایر رگه‌ها بود. کلروفیل a دارای همبستگی مثبت و معنی‌داری با عملکرد ریشه بود و به نظر می‌رسد که کلروفیل b برای سنتز نیازی به تنش شوری نداشته و تحت تأثیر این جریان قرار نمی‌گیرد. در بررسی پروتئین‌های محلول برگ از نظر مقاومت به شوری رگه‌های نتاج در گروه‌های جداگانه‌أی قرار گرفتند. همبستگی مثبت این صفت با میزان آب نسبی برگ و عملکرد ریشه نشان داد که با اطمینان بیشتری می‌توان میزان آب نسبی برگ و عملکرد ریشه را در برنامه‌های اصلاحی مقاومت به شوری چغندرقند وارد کرد.